Jakie jest podobieństwo między Paris Hilton, a „Profesorem” Bartoszewskim? Bliskość intelektualna? Raczej nie. Nic przynajmniej na to nie wskazuje. Uroda? Może, ale koniecznie należy uwzględnić różnicę płci i wieku. Są może autorami arcydzieł, wielkimi budowniczymi, odkrywcami? Nic z tych rzeczy.

Co więc mają wspólnego? Jest nią sława! Podobno wszyscy ich podziwiają i nikt nie wie za co.

Są 3 sposoby niedopuszczenia informacji do powszechnej świadomości:

1)     cenzura (jeśli nie jawna, to ukryta), czyli zmowa milczenia mediów;

2)     zwalczanie, najlepiej przez ośmieszanie (kto wierzy, ten oszołom) oraz

3)     przejęcie. Ta ostatnia metoda powinna być stosowana tylko w ostateczności i musi być dobrze przygotowana, bo zawłaszczenie i przeinaczenie wymaga pomyślunku.

Przykładów na dwa pierwsze sposoby każdy z nas zna wiele, dlatego dziś zajmijmy się tą ostatnią najtrudniejszą.

Trzy lata temu Prezydent Lech Kaczyński ogłosił dzień 1 marca dniem Żołnierzy Wyklętych. Prezydent zginął i już mogło się zdawać, że sprawę uda się „zamilczeć”, ale się nie udało. Bohaterów walczących z komuną też nie dało się ośmieszyć. Pozostał trzeci sposób – zawłaszczyć. I oto po trzech latach Prezydent-Hrabia przemówił w tej sprawie. Znamienne jaki przywołał przykład. Okazuje się, że i tu „Profesor” wpisuje się idealnie. Odkąd wiadomo, że tytuł profesorski mu się nie należy,  fama niesie, że to właśnie pseudonim z konspiracji. No cóż, można by powiedzieć taki profesor, jaki hrabia go lansujący.

Sto lat temu z okładem, niejaki Prentice Mulford (a za nim Bolesław Prus) cieszył się, że oto dzięki rozwojowi przemysłu włókienniczego powszechnie dostępne będą kolorowe tkaniny, a ulice staną się pełne powabnych pań w przepięknie kolorowych sukniach.

Jakże się mylił! Gdyby przyszło mu zobaczyć dzisiejszą ulicę mógłby pomyśleć, że jest w dziewiętnastowiecznej dzielnicy biedoty. W najczarniejszych snach trudno by przewidzieć, że wszyscy bez wyjątku, bez względu na płeć, wiek i status majątkowy, zapragną nosić ortalionowe waciaki w burych kolorach, czyli taki rodzaj kufajek.

Czyżby w dobie, gdy wyprodukowanie dowolnej tkaniny w dowolnym kolorze i bajecznym wzorze jest na wyciągnięcie ręki, ludzie postanowili się umartwić i to nie tylko w dobie post? A może przeżywamy spóźnioną chińską rewolucję kulturalną?

Nie. Okazuje się, że komunizm tam gdzie sam nie może, tam pośle modę.

Nie rozumiem tej całej nagonki na najładniejszą minister w rządzie Tuska. Wymaganie od niej jakichś kompetencji zakrawa na zwykłe okrucieństwo. Nie mamy pretensji do prezydenta o nieznajomość ortografii, czy chociażby historii, a tu raptem żądanie kompetencji od pani minister! Oj, nie ładnie, Rodacy. Przecież ona zupełnie nic nie zrobiła. No, może uhonorowała swojego fryzjera posadą za 7000 zł, ale to i tak pestka wobec 570 000 zł odszkodowania dla budowniczego najdroższego stadionu Europy. Stadion przecież jest, nawet bieżnię pani minister wypróbowała osobiście. A że nie można na nim rozgrywać meczów? To może nawet lepiej.  Należy przygotować się z godnością do wielkiego blamażu, jaki czeka nas w czerwcu. No, chyba, że premier naprawdę przestanie zajmować się polityką, jak sugerował na plakatach i zacznie mocniej trenować „gałę”. Wtedy nawet meczów z jego udziałem nie trzeba będzie ustawiać.

W jednym z najnowszych polskich seriali oglądamy takie dwie sceny: W pierwszej bohaterka budzi się i stwierdza, że zaspała. Dzwoni do pracy i obiecuje być na miejscu za pół godziny. Konkubent oferuje podwieźć ją samochodem. Scena druga: Bohaterka wchodzi do pracy uczesana w mnóstwo starannie zaplecionych warkoczyków, co musiało wprawnemu fryzjerowi zająć z godzinę ( z myciem i suszeniem włosów nie mniej niż dwie – do trzech).

Co z tego wynika? A no tyle, że serial o przygłupach z wyższych sfer, przeznaczony dla przygłupów z niższych sfer, produkują też przecież nie intelektualiści.

A tak, a propos fryzjerów. W PRL-u miejscem ich działania były „salony”, obecnie są to „studia”. Zastanawiające, czemu to pretensjonalne nazewnictwo służy? Czyżby świadczyło o tym, że obywatele naszego kraju wyżej sobie cenią to, co na głowie od tego, co w głowie?

Co jest grane? Chciałabym wiedzieć, bo sama nie ściągam, ba nawet nie ćpam, mogę więc być niedoinformowana. Należę natomiast do ZAiKS-u, który powołany jest do ochrony dóbr intelektualnych. Przestał wystarczać? Zapewne łatwiej namierzyć i ukarać ściągającego niż udostępniającego. A może chodzi o coś zupełnie innego? Karanie niepoprawnych politycznie? Pewnie też.

Całą sprawę rząd Tuska mógł by pewnie odłożyć ad akta, gdyby nie zobowiązania. Wobec kogo? To owiane jest tajemnicą i nie ma żadnych przesłanek, żeby sądzić, że tego wymaga polska racja stanu.

Na koniec proszę zajrzeć do załącznika, w którym udostępniam cudze zdjęcia cudzych kotów i głosować na najpiękniejszego z listy Nr 2.

     Skąd się biorą dzieci, wiedzą to coraz młodsze z nich. Skąd się biorą pieniądze, wie coraz mniejsza grupa wtajemniczonych. Teoretycznie powinny brać się z wkładu pracy przynoszącej innym pożytki. Dlaczego więc społeczeństwa najwyżej wynagradzają bankierów? Co oni wnoszą prócz spekulacji? Jeśli to co robią nazwać praca, to może i złodzieja należałoby traktować jak człowieka pracy? W każdym razie próżniakiem nie jest.

     Kiedyś, pamiętam taką dyskusję – ile powinien zarabiać prezenter (dziennikarz) telewizyjny. Ktoś argumentował, że powinien zarabać krocie, bo inaczej nikt dobry w tym fachu nie podejmie się takiego zadania. Śmiem przypuszczać, że wielu dobrych, albo i bardzo dobrych w tym fachu, skłonnych by było nawet dopłacić, żeby znaleźć się na wizji.     

     Jakiś czas temu premier Tusk proponował obywatelom, żeby nie zajmowali się polityką a budową szkół. Jak się później okazało, być może po to, aby je pozamykać i posprzedawać za psi pieniądz obrotnym inwestorom. Niedawno przyznał, że nie radzi sobie z koncernami farmaceutycznymi. Gołym okiem widać, że również z lekarzami, aptekarzami i pacjentami.

     To, z czym radzi sobie znakomicie, to wierni wyborcy. Podziwu godne!

   Co Waszym zdaniem oznacza słowo: medytacja? Dawniej były to głębokie rozmyślania nad poważnymi problemami. Dzisiaj chodzi o głęboka bezmyślność czyli stan wielce upragniony. Tylko przez kogo? Czy bezmyślność jest warunkiem szczęścia? Czy może do pustej głowy łatwiej wcisnąć to, co guru chciałby, żeby się w niej znalazło?

   Pomyślcie o tym zanim zaczniecie powtarzać jakąś mantrę uknutą przez media i nie powielajcie tego, co wam wciskają. Samodzielne myślenie nie boli, a niekiedy przynosi nawet satysfakcję. Pomedytujcie, albo nawet podyskutujcie o tym przy dobrej czekoladzie serwowanej w „Bluszczu” na Żoliborzy (ul. Śmiała 1/3). Gdyby kogoś interesowały moje książki to też je tam znajdzie.