4 marca 2023 r. | Nr 9/2023 (609)

Gleba

       Szanowni Państwo!
       Cenić czy wielbić? Z pozoru różnica jest niewielka, ale tylko z pozoru. Kogoś cenionego wolno, a niekiedy nawet należy krytykować, chroniąc go tym samym przed samozachwytem i popełnianiem błędów. Uwielbienie wyklucza wszelką krytykę. Z drugiej strony uczucie uwielbienia bywa „praktyczną” wymówką na brak odpowiedzialności za własne życie. Znają to narody wielbiące swych tyranów. Polacy są narodem wyjątkowo „praktycznym inaczej”, wielbiąc Pana Boga, a wobec bliźnich bywają raczej sceptyczni.
       Skąd bierze się ta wyjątkowość? Dlaczego 10% Polaków było wolnymi szlachcicami, podczas gdy pozostałe europejski nacje spowijał zamordyzm absolutny ich władców? Żeby to zrozumieć warto jeszcze raz przypomnieć pryncypia nasze i naszych sąsiadów. Moralność, prawo i władza różnie są rozumiane. Polacy uważają, że moralność jest najważniejsza, prawo ma ją realizować, a władza egzekwować, jednocześnie prawu podlegając. Dla Niemców prawo jest najważniejsze, władza ma je egzekwować od obywateli według własnego uznania. Rosjanie tradycyjnie wielbią dzierżymordów, którym wolno wszystko, a moralność, to pojęcie w Rosji nieznane, bezbarwne, dobrze rozpuszczalne w bezbarwnej wódce.
       Nic zatem dziwnego, że Stalin cieszył się wśród Rosjan boskim uwielbieniem. Niemcom też było do twarzy z Hitlerem. Pierwsza połowa dwudziestego wieku obfitowała w lokalnych bożków mniej, lub bardziej demokratycznie wybieranych. Nowoczesne przekazy propagandy bardzo temu sprzyjały. U nas kult Piłsudskiego nie przyjął się powszechnie, myślę, że głównie za sprawą tej naszej „inności”, upodobania do wolności i możliwości krytykowania. Uwielbianie wodza nie sprzyja pożądaniu wolności. U naszych wschodnich i zachodnich sąsiadów była odpowiednia gleba dla krzewienia bóstw, a w Polsce grunt był zgoła odmienny. Kapusty nie da się uprawiać w lesie, a borowik nie wyrośnie na grządce kapusty.

Z pozdrowieniami

Małgorzata Todd

Ujawniona tajemnica

– Cały świat czeka z zapartym tchem na nasz komunikat – powiedział Raduś.

– W sprawie robaków? – spytał Prezydent Najzieleńszej Stolicy Świata.

– Nie. Wszystkie stacje telewizyjne dopytują się, co Ciecia Osoba w państwie powiedziała Pierwszej Osobie na świecie – wyjaśnił Raduś.

– O, przepraszam – zaoponował stanowczo Profesor Patologii Kopertologicznej – nie Ciecia, tylko Trzecia Osoba. Słyniesz podobno z nienagannej angielskiej wymowy, ale z polską masz trudności.

– Do rzeczy – przywołał towarzyszy Donald Demokrata – chodzi o ten brak mojego zdjęcia z Joe, tak?

– Też. Ale wszyscy chcą wiedzieć, co powiedzieliście prezydentowi USA?

– Wyjawiliśmy tajemnicę, której nie był świadom – odparł Donald Demokrata.

– Właśnie – podchwycił Profesor Patologii Kopertologicznej – u nas każde dziecko wie, w co gra Kaczyński…

– Tam w USA nie czytają Gazety Wyborczej, dlatego są tacy zacofani – uzupełnił Prezydent Najzieleńszej Stolicy – wiem co mówię, bo jeżdżę po świecie, nie siedzę w tym zaścianku.

– Dobrze – zgodził się Raduś – rozmawialiście prawie pełne 40 sekund! Co konkretnie mu powiedzieliście? Jak można podsumować tę niezwykle ważną rozmowę?

– Żeby nie wierzył polskiemu rządowi – odparł Donald Demokrata – PiS wysyła Ukrainie broń i pomoc humanitarną tylko dla zmylenia przeciwnika. W rzeczywistości dogadał się z Putinem i tylko dla niepoznaki przestał kupować od Rosji ropę. Taka jest prawda!

– Te wszystkie sankcje to dla niepoznaki? – upewnił się Raduś.

– Jakżeby inaczej? – potwierdził Profesor Patologii Kopertologicznej – od dawna jeżdżę po całym świecie i udzielam wywiadów na ten temat.

KOMENTARZ

Tort na wisience 8/2023(608)

Szanowna Pani Małgorzato,

To co się dzisiaj dzieje na świecie nie śniło się największym „fizjologom”, a sam Kopernik żyjąc w naszych czasach wątpił by czy warto się „wychylać”. Tak - nie ma wątpliwości, wkroczyliśmy w epokę masowej ciemnoty, o tyle odmiennej niż poprzednie, że kontrolowanej wysokimi technologiami. Dzisiaj możemy własną ciemnotą rozkoszować się do woli, nikt nam w tym nie przeszkadza. W zasadzie to jest jedyny obszar, w którym możemy się obecnie wykazać, mało tego, możemy ją eskalować i wzbogacać o nowe elementy tak u siebie, jak i u bliźnich. Słowem, to czas wielkiego rozkwitu społecznej aberracji - zdalnie i umiejętnie sterowanej z góry. Inni powiedzą, że to czas wielkiej smuty, ale ci inni to oszołomy i płaskoziemcy, nie ma co się nimi przejmować. Ciekawa jestem, jak tę epokę nazwą nasi potomni, jeżeli w ogóle na skutek tego naszego „oświecenia”, damy im szansę zaistnieć.

Serdecznie Panią pozdrawiam – Ewa Działa-Szczepańczyk