28 maja 2022 r. | Nr 22/2022 (569)

Gwóźdź w zupie

       Szanowni Państwo!
       Na scenie teatru politycznego bez zmian. Gwoździem programu jest niezmiennie wojna na Ukrainie. Może by zatem warto pochylić się nad kondycją teatru tradycyjnego.
       Dawno temu, kiedy jeszcze cyganie zwali się cyganami, jeden z nich brylował na jarmarkach. Pokazywał „sztuczkę” jak z gwoździa można ugotować zupę. Do kociołka zawieszonego nad ogniskiem wlewał wodę, wrzucał gwóźdź i pytał co jeszcze w zupie powinno się znajdować. Ludziska podpowiadali, a przekupnie, chętnie lub mniej chętnie dorzucali produkty, które w zupie znaleźć się powinny. O dziwo, zupa z gwoździa wychodziła cyganowi smakowita.
       Ta anegdotka przypomniała mi się po obejrzeniu spektaklu Teatru Telewizji Polskiej zatytułowanego „Walizka”, który zmusił mnie do zmiany zdania na temat tego, co jest niezbędne, aby powstało dobre przedstawienie. Dawniej uważałam, że bez dobrego scenariusza, najlepszy nawet aktor nie stworzy interesującej kreacji. Byłam w mylnym błędzie, jak mawia nasz nobilitowany TW Bolek. W kółko powtarzanie kilku banałów było tym gwoździem, który posłużył twórcom spektaklu do ugotowania całkiem strawnej zupy, składającej się ze wszystkiego dobrego, poza samym scenariuszem. Ale czy rzeczywiście słowo przestało być dla teatru ważne?
       Lenin najwyżej cenił sobie film, jako przekaz propagandy i pod tym względem, o dziwo, nic się nie zmieniło. Ale czy rzeczywiście nic? Produkcja filmu bardzo potaniała. Nie trzeba być milionerem, żeby film wyprodukować, a dzisiejszym producentom-milionerom na forsie nie zależy. Zależy im na indoktrynacji. Dlatego nie sposób już oglądać żadnych seriali ociekających propagandą, chamstwem i brzydotą.
       Powszechna dostępność techniki filmowej samoistnie nie przełoży się na jakość filmu, ale gdyby udało się skrzyknąć ludzi, którzy zachowali jeszcze odrobinę zdrowego rozsądku, dobrego smaku i chcieli poświęcić trochę czasu na realizację filmu, można by wiele zdziałać. Zacznijmy od małych, ale mądrych filmików, które nic prawie nie kosztują.

Zdrowia i wolności

Małgorzata Todd

Ad. Zagłodzić i zarobić 20/2022(568)

Szanowna Pani Małgorzato

A może te miliardy szczepionek zalegających w polskich zamrażarkach, są naszym „złotem” zgromadzonym na ciężkie czasy i przyjdzie taki moment, że inne kraje będą się o nie bić. My wówczas będziemy sprzedawać te zdrowotne dobrodziejstwo na sztuki i dyktować za nie ceny. A tak na serio – wmanewrowaliśmy się na dobre w sytuację bez dobrego wyjścia - mniejsza o to czy z własnej woli, czy pod przymusem. Pytanie wyłania się jedno – czy pochłaniani jesteśmy przez bagno tego świata i każdy nasz ruch jeszcze bardziej pogarsza naszą sytuację, czy może jeszcze próbujemy coś uratować i coś ugrać. Niestety „wszystkie znaki” na polskim niebie i polskiej ziemi wskazują na to, że bagienko nas wciąga i to z wydatną naszą pomocą. Pisząc „naszą” mam na myśli i naszych umiłowanych przywódców i nas samych, bo dzisiaj jesteśmy w takim stanie umysłu, że nadzwyczaj łatwo jest nami sterować. Nawet to polubiliśmy, dlatego określenie „nas wciąga” chyba jest na miejscu. Nasi przywódcy wraz z tzw. totalną opozycją również funkcjonują na lekkim haju, upojeni własnymi decyzjami politycznymi. To nic, że przykre skutki tych decyzji i ich ostatecznie dotkną, ale na pewno, nie tak boleśnie jak nas. W tej sytuacji narastającej destrukcji i ekonomicznego regresu, działanie typu „ratuj się kto może”, realizowane kosztem innych, zaczyna robić furorę.

Serdecznie Panią pozdrawiam – Ewa Działa-Szczepańczyk