Aktualizacja strony została wstrzymana

O znaczeniu Epifanii dla ludzkości

Słowo greckie „epiphania” można przetłumaczyć przez „objawienie”. W dniu dzisiejszym oświecił Odkupiciel wszystkich ludzi i ustanowił uroczystość dla wszystkich. Obchodzimy więc dzisiaj święto Tego, którego Narodziny obchodziliśmy przed niewielu dniami. Pan nasz, Jezus Chrystus, przed dwunastu dniami narodzony, dzisiaj, jak podaje tradycja, uczczony został przez Mędrców. Źe tak było, prawda Ewangeliczna potwierdza, którego zaś dnia to się stało, o tym bardzo jasno stwierdza powaga tej uroczystości.

Wydawało się rzeczą słuszną i sensowną, ażeby narody wdzięcznie wspominały dzień zbawienia pierwszych pogan i by poświęciły ten dzień Chrystusowi Panu, na uroczyste dziękczynienie. Mędrcy bowiem pierwsi spośród pogan poznali Chrystusa Pana i choć nie poruszeni jeszcze Jego mową, szli z gwiazdą wskazującą im drogę i zastępującą Słowo – Niemowlę.

Pierwsi spośród Żydów, tj. pasterze przyszli do wiary w Chrystusa i otrzymali Objawienie. W tym samym dniu, w którym się narodził, przyszli z okolicy i zobaczyli Go. Tym ogłosili aniołowie, tamtym gwiazda. Tym powiedziano: „Chwała na wysokościach Bogu”, tamtym objawiono, że „Niebiosa opowiadają chwałę Boga”. Jedni i drudzy, podobnie jak początki dwóch ścian biegnących z przeciwnych kierunków, zdążają do Kamienia Węgielnego, aby nastąpił pokój jednoczący dwa odosobnione ludy.

Zarówno tamci pochwalili Boga, skoro ujrzeli Chrystusa, jak też ci zobaczywszy Chrystusa oddali Mu pokłon. U pierwszych więcej było wdzięczności, u drugich – pokory. Może pasterze jako mniej winni, bardziej cieszyli się z wybawienia, a Mędrcy, obciążeni wielu grzechami, z większą pokorą szukali przebaczenia. To jest właśnie owa pokora, o której mówi Pismo Św., że było jej więcej u pogan niż u Żydów. Z pogan bowiem ; pochodził ów Centurion, który skoro przyjął Pana otwartym sercem, powiedział, że nie jest godnym, aby Pan wszedł do domu jego. Nie chciał, ażeby On patrzył na niemoc sługi, ale rozkazywał mu stać się zdrowym. Posiadał w głębi serca Tego, którego ze czcią starał się oddalić od domu swego. W końcu Pan rzekł: „Nie znalazłem tak wielkiej wiary w Izraelu”.

Także niewiasta chananejska wywodziła się z pogan. Gdy usłyszała od Pana o psach, którym nie daje się chleba spożywanego przez synów, wówczas prosiła o okruszyny ze stołu, którymi karmią się szczenięta. Zasłużyła sobie na to, by nie należeć do szczeniąt, bo nie zaprzeczyła temu, czym była. Sama usłyszała od Pana: „O niewiasto! wielka jest wiara twoja”. Pokora wytworzyła w niej wielką wiarę bo sama uczyniła się małą.


Przychodzą więc pasterze z okolicy, aby zobaczyć i Mędrcy przybywają z dala, aby oddać hołd. Oto pokora, dzięki której dzika oliwka została zaszczepiona na drzewie oliwnym i mogła rodzić oliwki wbrew naturze. Zasłużyła sobie przez łaskę, aby zmienić naturę. Gdy cały świat zarastał i napełniał się goryczą od dzikich oliwek, przez zaszczepienie łaski zaczął obfitować w błogosławieństwa. Przychodzą bowiem od krańców świata ludzie, którzy za Jeremiaszem mówią: „Zaprawdę fałsz odziedziczyli ojcowie nasi”. Przychodzą nie od jednej tylko strony świata, lecz jak powiada Ewangelia św. Łukasza „od wschodu i od zachodu, od północy i od południa” i odpoczywają w Królestwie Niebieskim razem z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem. Tak to świat cały z czterech stron jest nawoływany do wiary przez łaskę Trójcy.

Od tej liczby, gdy się pomnoży cztery przez trzy, uświęcona została apostolska liczba dwunastu, wyobrażająca jak gdyby zbawienie całego świata z czterech stron na tle łaski Trójcy Świętej. Tę liczbę oznaczało także owo naczynie, które ukazało się Piotrowi napełnione wszystkimi zwierzętami, jakby wszystkimi narodami. Przywieszone czterema linami do nieba, trzykrotnie wznosiło się i opuszczało, aby trzy razy cztery dało dwanaście. Dlatego może w dwanaście dni po Narodzeniu Pana, Mędrcy pierwsi z pogan przybyli zobaczyć i uczcić Go i zasłużyli sobie by otrzymać nie tylko własne zbawienie, ale także by być symbolem zbawienia wszystkich ludzi.

Obchodźmy więc także z wielkim pietyzmem ten dzień Pana Jezusa, którego Ojcowie nasi uczcili leżącego w żłobie, my zaś uczcijmy Chrystusa mieszkającego w niebie. To co czcili Mędrcy jako przyszłość, my czcijmy jako teraźniejszość. Oddawali hołd Dziecięciu przy piersi Matki, teraz czczą Go narody siedzącego po prawicy Boga Ojca.

Św. Augustyn

Św. Augustyn, Wybór mów, Kazanie 203, ATK, Warszawa 1973.

Za: PoloniaChristiana - pch24.pl (2016-01-05) | http://www.pch24.pl/o-znaczeniu-epifanii-dla-ludzkosci,40376,i.html

Skip to content