4 marca 2017 r. | Nr 9/2017 (298)

Rynsztokowi „artyści”

Szanowni Państwo!

Właściwie nie ma już nad czym ubolewać. Najpierw sztuki plastyczne, a za nimi teatr przestały istnieć jakiś czas temu. Agonia zaczęła się z chwilą kiedy zapotrzebowanie na podziw zastąpiono chęcią wywołania szoku. Tak długo szokowano, że taka „sztuka” może już tylko zadziałać jako środek wymiotny. Pozostaje jednak rozstrzygnięcie kwestii, kto ma płacić za to opluwanie – plujący czy opluwany. Postkomunistyczne „elity” III RP są zdania, że opluwany.

PRL dopieszczał aktorów, bo liczył na ich wdzięczność i wkład w „umacnianie władzy ludowej”. Taka kalkulacja, z małymi wyjątkami, była słuszna. PRL-bis też o nich nie zapomina. W ubiegłym miesiącu odeszły dwie aktorki. Pierwsza z nich przynosiła radość tuż po strasznej wojnie, o której ludzie chcieli zapomnieć. Ta radość na 102 trwała do teraz. Pani Danuta wykazała się wieloma świetnymi rolami. Dziwne jednak dlaczego ta druga została uhonorowana aż dwukrotnie w wydaniach głównych wiadomości TVP1, chociaż trudno było wymienić choćby jedną jej ważną rolę. Skromny talencik wspierany słabiutkim charakterkiem dał jednak imponujący wynik. Gorliwość z jaką zachwalała stan wojenny wprowadzony przez Jaruzelskiego musiała zostać zauważona gdzie trzeba i jak widać, odpowiednio doceniona.

A wracając do ostatnich wydarzeń, może należałoby się zastanowić nad mecenatem państwa nad dziełami artystycznymi wszelkiej maści. Kto decyduje o tym co jest, a co nie jest sztuką? Czy wystarczy być wulgarnym psychopatą, żeby zostać „wybitnym, nietykalnym, współczesnym artystą”? Pewnie tak, ale pod warunkiem, że działa się w interesie komunistycznej destrukcji. Wówczas opluwany (mówiąc oględnie) podatnik sypnie groszem. Czyli na razie w kulturze nadal bez zmian.

Pozdrawiam i do następnej soboty

Małgorzata Todd

Archiwalne edycje biuletynu

Audio: Facebook | YouTube | MediaFire

Ad. Wyjątkowa kasta 8/2017 (297)

Szanowna Pani Małgorzato

Oj te obecne nieszczęsne polskie „elity”! Ciągle je przywołujemy. Ktokolwiek pokusi się o choćby cząstkową analizę naszej rzeczywistości, to musi się zmierzyć z problemem jakości owych „elit” i nieuchronnie dochodzi do wniosku, że ich nazwę trzeba ująć w cudzysłów. Kasta wymiaru sprawiedliwości również nie jest wolna od przypadłości jaką jest współczesna polska „elitarność”. Owa „elitarność” ma kilka oblicz, ale zawsze jest „i śmieszno i straszno”. Pamiętamy co się działo w mediach głównego ścieku w związku z pojawieniem się w obiegu publicznym pojęcia „wykształciuch”. Wówczas przedstawiciele owych „elit” stwierdzili, że są dumni z faktu, że są wykształciuchami. Ta duma była żywym dowodem na to, że faktycznie są wykształciuchami, bowiem nie wiedzieli (i nie wiedzą do tej pory) co to pojęcie oznacza. To było przezabawne. Tak a'propos nazewnictwa. Słowo „salon” użyte w odniesieniu do wierchówki „elit” RP może być mocno mylące (choć wiadomo jaki jest jego źródłosłów) i niechcący może owe elity nobilitować. Jakimi to salonowymi manierami dysponują owe „elity” możemy się przekonać oglądając codziennie programy TV. Iście salonowymi manierami wykazali się bohaterowie tzw. afery podsłuchowej – cóż to był za wykwintny język, a jakie horyzonty myślowe. Wielu polskich tzw. artystów (np. Maciej Stuhr), wielu polskich profesorów z Niesiołowskim na czele to w czystej postaci salonowcy – cóż za wyrafinowane maniery, wysmakowane poczucie humoru i niebywały takt. Tylko patrzeć, bacznie słuchać i uczyć się, to człek szybko doszlusuje do owych „elit” i będzie mógł brylować na salonach. Reasumując - bardziej adekwatne na określenie wierchówki polskich „elit” jest słowo „saloon”.

Serdecznie Panią pozdrawiam – Ewa Działa-Szczepańczyk

Rafał Brzeski: Media i manipulacje. Obraz Polski w mediach Zachodu. Informacyjny zamach stanu - realne zagrożenie czy fantasmagoria.

Teatrzyk Zielony Śledź
ma zaszczyt przedstawić sztukę pt.

Służba zdrowia

Występują: Helga i Wańka.

Wańka – Nie uwierzysz jak przekształciła się nasza rejonowa przychodnia zdrowia. Nie byłem tam od lat i jestem pod wrażeniem.

Helga – No proszę! A ludzie stale narzekają.

Wańka – Wszędzie plazma...

Helga – Jaka plazma?

Wańka – Takie duże telewizory. Toalety jak w pałacu, co prawda o klucz trzeba prosić recepcjonistkę, do której jest długa kolejka, ale warto.

Helga – Nie po to jednak tam poszedłeś.

Wańka – Fakt. Zapisałem się do specjalisty.

Helga – Na kiedy?

Wańka – Na marzec.

Helga – To już niedługo.

Wańka – Marzec przyszłego roku.

Helga – A co, nie stać cię na prywatnego lekarza?

Wańka – Pewnie tak, tylko kto mi zagwarantuje, że za ekstra mamonę nie zostanę wystrychnięty na ekstra dudka?

Helga – Nikt. Wszyscy bez wyjątku zdają się mieć jedną i tą samą wąską specjalizację: walkę z cholesterolem.

Wańka – No właśnie.

Helga –Ale ma się poprawić. Teraz, kiedy szpitale będą na ryczałcie, nikt się pacjentem przejmować nie będzie. Tylko głupi daje jak nie musi.

Wańka – Sama widzisz co ta twoja kanclerz narobiła.

Helga – Nie jej wina, że muzułmanom nie chce się pracować. Plan był dobry. Mieli u nas, w Niemczech zostać tylko ci wykształceni, a inne kraje powinny wziąć tan cały pozostały chłam.

Wańka – Ale dlaczego tu nad Wisłą mamy przychodnie zdrowia niemalże ze złotymi klamkami, w których brak lekarzy?

Helga – Oj Wania, to przecież oczywiste! Lekarze tu wykształceni pracują u nas jako pielęgniarze, pielęgniarki jako salowe. W ten sposób mamy najlepiej wykształconą za darmo kadrę.

Wańka – Polaczki nie pomyślały, że zamiast tych bajerów trzeba lepiej płacić lekarzom?

Helga – Zadbaliśmy o to. Pieniądze są, ale wyłącznie na te bajery. To taka nasza dalekowzroczna polityka.

KURTYNA

Szanowni Aktorzy!

Zapraszam to współpracy przy tworzeniu Teatrzyku Zielony Śledź. Nie wszyscy przecież

grywają w rynsztokowych spektaklach...

Umieścimy nasz teatrzyk na YouTube.
To znakomita forma promocji.

Chętnych do współpracy proszę o kontakt na adres:
mtodd@mtodd.pl

ZUS nie bank, składek nie odda.

Rząd nie zwróci pieniędzy wpłacanych na emerytury. Prawo do emerytury z ZUS będą mieć tylko osoby, które udowodnią 15 lat opłacania składek. Jeśli zabraknie im choćby kilku dni, nie dostaną nic. To najnowszy pomysł rządu... Dziennik Gazeta Prawna: Emerytura po 15 latach opłacania skladek ZUS

"Nie ma takiego okrucieństwa ani takiej niegodziwości,
której nie popełniłby skądinąd łagodny i liberalny rząd,
kiedy zabraknie mu pieniędzy."

Alexis de Tocquevilie

Mówią, że lepiej pić piwo i odkładać butelki niż płacić składki na ZUS. Butelki trzymają wartość i nie poddają się inflacji. W wieku emerytalnym uzyska się więcej ze sprzedaży butelek, niż z państwowej emerytury. Korzyść zatem podwójna: wypite piwo i gwarantowana emerytura. Najlepiej systematycznie pić z przyjaciółmi, to emerytura będzie wyższa...

Komentator: PIS chce okraść Emerytów! Znowu mam dość.

• To przez te cholerne zaplecze polityczne "Dobrej Zmiany" nie ma nadal rozwoju!

• Dokąd Zmierzamy?

• Kobiecie wmawiają: jest oprymowana przez "męskie szowinistyczne świnie"!

• Myśląc Ojczyzna

• Trzecie pokolenie UB poczuło się zagrożone entuzjazmem młodzieży!

• Żydowskie roszczenia materialne są poważnym zagrożeniem dla państwa polskiego!

• Dotacje dla przedsiębiorstw przemysłu rozrywkowego powinny zostać skasowane!

Stanisław Michalkiewicz

PRZESILENIE POLITYCZNE W POLSCE

Relacja ze spotkania - wykład i odpowiedzi na pytania

• Myśląc Ojczyzna

• Komentarz Tygodnia: Niech rząd dorośnie

• Polskie MSZ jest jak "skamielina bolszewicka"

• Szpiedzy CIA w Polsce ujawniamy „Tajemnice Wywiadu”

• Historia jak z kryminału 2.03.2017

• Świat na krawędzi wojny

• Atak na Polskę

• Spektakl "Klątwa" nielegalny?

• Trump nie zamierza tracić czasu

• Chłodnym Okiem CZ.1 2017-02-28

• Chłodnym Okiem CZ.1 2017-03-03

• Myśląc Ojczyzna

• Żołnierze Wyklęci. Fakty i Mity

• Głos Polski

"Utopia Europejska"
W. Cisło, Z. Krasnodębski, R. Legutko, A. Macierewicz,
A. Nowak i K. Szczerski

To jest książka znakomita, wspaniała, nie tylko trafiająca w sedno wielu dylematów, które dzisiaj przeżywamy i które musimy rozstrzygnąć, ale także dostarczająca niesłychanie bogatego materiału faktograficznego i analitycznego – powiedział uczestniczący w debacie o kryzysie europejskim w sobotę 25 lutego w Krakowie minister obrony narodowej Antoni Macierewicz. Spotkanie miało miejsce w Auli św. Jana Pawła II w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach. To było bardzo doniosłe i piękne wydarzenie, z udziałem wielu znamienitych gości i wobec niezwykle licznie zebranej publiczności. Wydawnictwo Biały Kruk zaprezentowało tam najnowszą, wspaniale wydaną książkę prof. Krzysztofa Szczerskiego „Utopia europejska. Kryzys integracji i polska inicjatywa naprawy”. Relacja ze spotkania promocyjnego

Jak agentura i KOR przejęła "Solidarność" i władzę w Polsce.
Jak to było naprawdę z Bolkiem?

Zapomniani Bohaterowie. Historia opozycji przed powstaniem "Solidarności" kulisy powstania Wolnych Związków Zawodowych, jak działała agentura i KOR w celu wrogiego przejęcia i kontrolowania niezależnego oddolnego ruchu Wolnych Związków Zawodowych. Relacja ze spotkania online

„SMOLEŃSK - Spisek który zmienił świat”
nowa książka Jűrgena Rotha.

Spotkanie Krakowskiego Klubu Wtorkowego we wtorek, 6 grudnia 2016 r

„Polska wobec wyzwań gospodarczych współczesnego świata”.

Spotkanie Krakowskiego Klubu Wtorkowego, wtorek, 27 grudnia 2016 r.

Żarcik

Dwóch Turków jedzie autobusem miejskim w Berlinie. Jeden do drugiego mówi z dumą: - Ty wiesz, że jest nas tutaj w Niemczech już 4 miliony? Na to odwraca się z siedzenia przed nimi staruszka: - Panowie, tutaj kiedyś mieszkało 6 milionów Żydów...

Ciekawostka: Tajemnice Nowego Jorku - Little Town Shoes

„Już dopala się ogień biwaku”

Utwór do filmu ‚,Wyklęty’’ (2017)

Оригинальная глициния

Oto przykład pięknej sztuki ogrodniczej.
Nie wiem co znaczy powyższy podpis, bo nie znam rosyjskiego,
ale roślinka jest śliczna.

OPOWIADAŃ O MIŁOŚCI

Spis treści

1.Czekanie, 2.Jesienny park. 3.Magia kina. 4. Najlepiej płatne opowiadanie, 5. Ostatnia romantyczna przygoda Eda Colinsa, 6. Rozstanie z Izoldą, 7. Ucieczka, 8. Wigilia we czworo, 9. Wnuczka Weroniki, 10. Wysłannicy opatrzności, 11. Zaproszenie do tanga, 12. Zupa po cygańsku.

CZEKANIE

Siedzę w małym, skromnym hotelowym pokoiku i czekam. Cała wypełniona jestem tym czekaniem, nie zdolna zająć się czymkolwiek. Ja, zwykle tak aktywna, siedzę prawie bez ruchu, nasłuchuję szelestów z głębi hotelu; może listonosz przyniósł pocztę, może właśnie ktoś wspina się po schodach z zawiadomieniem, że jest do mnie telefon. Nie, jeszcze nie. Jak długo to trwa? W każdym razie za długo. Coś należałoby zrobić, ale co? Nie wiem, nie umiem znaleźć sobie miejsca po tym wszystkim co się niedawno wydarzyło w moim życiu a wydarzyło się tak wiele. Nie, raczej nie tak wiele, ale tak ważne to było.

Na prom z Calais do Dover wsiadłam w pośpiechu, jako ostatnia pasażerka...