Komu ufać?        

Szanowni Państwo!

   Wiedza w każdej dziedzinie jest tak rozległa, że nie sposób ją samodzielnie weryfikować. Musimy się opierać na wierze w prawdziwość faktów, a często i wnioski z nich płynące. Niezbędne jest więc zaufanie do źródeł informacji. Internet stał się tym właśnie największym źródłem zarówno informacji, jak i dezinformacji.

   Jak sobie z tym poradzić? Bez odpowiedzialności za słowa nie damy rady. Jaruzelski w stanie wojennym wprowadził prawo karania za „rozpowszechnianie nieprawdziwych wiadomości”. Paradoks polegał na tym, że umożliwiało to do karanie jego oponentów właśnie za rozpowszechnianie prawdziwych  informacji! Propagandyści obecnej doby spod znaku KODomitów & Co. czerpią garściami z komuszych doświadczeń uprawiając propagandę w stylu PRL-u, głosząc własną jedyną słuszną „prawdę”.

   Może więc już pora zaczerpnąć coś z tamtych doświadczeń, na przykład pociągać do odpowiedzialności ludzi świadomie wprowadzających innych w błąd?

Pozdrawiam i do następnej soboty

Małgorzata Todd

Archiwalne edycje biuletynu

Audio: Facebook | YouTube | MediaFire 

Lekcja pokera

odcinek 173

♠

   As zastanawiał się, co można jeszcze ocalić. „Nie jest pan tak dobrym pokerzystą, prokuratorze, jak się panu zdaje” – pomyślał z satysfakcją. Wszystko dobre, co się dobrze kończy. Ale czy na pewno skończy się dobrze?

   Najważniejsza była tajemnica tożsamości współpracowników, zawarta w archiwach, których ludziom Boruty nie udało się odnaleźć, mimo że Misiula dobrze zapamiętała adres. Nie przyszła im na myśl prosta sztuczka z wynajętym mieszkaniem wcale nie tym obok, a na drugiej klatce schodowej. Nikt nie pomyślał o wspólnym strychu łączącym obie klatki. Tamto mieszkanie miało małą, wydzieloną komórkę z dobrze zamaskowanym wejściem. Udało się przetransportować tam nie tylko akta, ale również „dowody rzeczowe” mogące posłużyć w przyszłości.

   Ale co teraz? Aresztowania mógł się spodziewać w każdej chwili, z czego zdawał sobie sprawę. Miał jednak nadzieję, że nie nastąpi to przed ogłoszeniem wyroku w procesie Buchniarza i Szmita. Tak czy owak, zostało niewiele czasu.

   Na razie jednak większość jego „współpracowników” nadal jest nieświadoma, dla kogo pracuje. Nikt nadal nie domyśla się centrali telefonicznej prowadzonej przez Ewę, a ona sama myśli, że pracuje dla rządu i niech tak zostanie. Ten partacz Dymitr nie będzie mu już potrzebny, a jego „samobójstwo” w więziennej celi nikogo nie powinno martwić. Schrzanił najważniejsze zadanie, jakim było definitywne pozbycie się Misiuli. Prawda, że miał w akcję włączyć Robcia, ale powinien się był przedtem przekonać, że dziewczyna jest martwa. Takich jak Robcio też mu nie trzeba. W przyszłości pomyśli o zwerbowaniu kogoś na jego miejsce, ale jeszcze nie teraz, nie ma pośpiechu. Niedobrze, że Misiula rozpoznała go po głosie, ale to słaby dowód. Tak długo, póki Dymek nie puści pary z gęby, prokurator niczego mu nie udowodni. A jeśli już puścił? To była bardzo niepokojąca myśl. Nie ma na co czekać. Warto by przyspieszyć jego „samobójstwo” w celi. Albo może znowu zorganizować „porwanie”, z tym że tym razem więzień zostałby zastrzelony podczas ucieczki. Tak, to jest dobry pomysł. Należy go zrealizować tak szybko, jak to tylko możliwe.

   Sięgnął po komórkę i wcisnął odpowiedni numer. Rozmowa, gdyby ktoś ją podsłuchał, niczego by postronnemu słuchaczowi nie powiedziała. On uzyskał jednak informację, jaka go interesowała.

   Po rozłączeniu się sięgnął po następnego papierosa. Patrzył, jak drżą mu ręce przy zapalaniu. Niedobrze. Trzeba się wziąć w garść. Podszedł do barku, wyjął piersiówkę z napisem „Wyborowa”. Producent pomyślał o wygodzie konsumenta, zaopatrując korek w nasadkę będącą zarazem rodzajem kieliszka. Nalał sobie i wypił. Z otwartą butelką i metalowym kieliszkiem wyszedł do łazienki. Tu otworzył ukrytą za lustrem szafkę i wydobył z niej butelkę z brązowego szkła bez nalepki. Ostrożnie napełnił kieliszek przezroczystym płynem, po czym zawartość wlał do piersiówki. Sprawdził pod światło. Obydwa płyny połączyły się natychmiast. Umył metalowy kieliszek i zatknął na korek piersiówki wyglądającej teraz dokładnie tak samo, jak pierwotnie.

CDN

Pobierz odcinki powieści w plikach PDF. Już teraz można zamówić całość w formie e-booka za jedynie 20 zł wpłacając należność na konto Wydawnictwa TWINS (dane w stopce) oraz podając e-mail do wysyłki. 

Kiedy przyjdą podpalić dom

Ten sam, w którym mieszkasz wciąż − Polskę

Nikt  nie odpowie na ich grom

Nie stanie cywil, ani wojsko.

Nie załomocą kolby w drzwi

Bo wrota dawno wykradzione

Bagnet na broń! – nie krzykną ci

Co białą flagę dzierżą w dłoni.

Tęczowi tchórze pójdą w tan

Spiker w Ti-Vi hołdy odczyta

Dyżurny zdrajca wraży tank

Macą i solą znów przywita.

Wnet powyłażą z nor i chat

Te same wredne kreatury

Wprowadzą nowy, lepszy ład

Rządem starego politbiura.

Jeszcze wyłapią- według list

Ostatnich polskich patriotów

By nie zawadzał władzy nikt

By trwale trwał światowy pokój.

Kto przeciw- ten faszysta, wróg!

Jednostka nic tu nie odmieni!

I nie przebije złoty róg

Ryku lemingów i jeleni.

Lecz nim zaleje potop nas

Od dachu aż po mrok piwnicy

Przyjrzyj się w lustrze jeszcze raz

Tak wyglądają niewolnicy.

Lech Makowiecki

strona autorska M.Todd - zobacz tutaj

profil M.Todd na Facebook - zobacz tutaj

kanał filmowy M.Todd na YouTube - zobacz tutaj

zamów prenumeratę newslettera - kliknij tutaj